Dag 39 1-6-2016 Bamio

 Op camping Rio Ulla staan we nu, in het plaatsje Bamio,( voor Freddy heeft dit meteen een positieve associatie  met restaurant de Chineze Muur in Warnsveld) dichtbij de stad Vilagarcia de Arousa. Een hele rustige camping, met een riant uitzicht over een arm van de Atlantische oceaan. Het staat dus in open verbinding met de oceaan. Er is een klein strand met mooi zand en met topless zonaanbidsters. Ik dacht dat dat niet meer gedaan werd; je bent  naturist, en dan ga je naar speciale stranden of je gaat zonnen met badkleding aan. Het is dan toch even goed kijken waar je loopt af en toe, de ogen moeten twee dingen tegelijk waarnemen, wel met zonnebril overigens, voor Freddy;  er zaten helaas ook een paar flinke neppers tussen. Het leken wel ballonnen; goed opgepompt, zullen we maar zeggen.

Vanmorgen waren we er vroeg uit want het zou warm worden; en dat werd het ook en nu is het nog wel 30 graden, schat ik. Je bent dan vroeg op de nieuwe camping om nog lekker van de zon te kunnen genieten De afstand was maar 200 km. Om half 8 waren we klaar. Inmiddels zijn we zo op elkaar ingespeeld dat alles zonder praten verloopt, nou is dat voor Freddy geen probleem, binnen het uur. Alle handelingen gaan bijna automatisch. Maar het kantoor van de camping ging helaas pas om negen uur open. Er zat wel een mannetje bij de slagboom maar die mocht alleen maar een knop indrukken voor komende en vertrekkende mensen, verder niet. Gisteravond hetzelfde verhaal; we konden om zeven uur al niet meer betalen. Nou , dan maar wachten. Ik ben met de portemonnee op de rand van een muurtje gaan zitten bij het kantoor en om half negen, jawel, kwam er een dame aan op haar fiets , deed het kantoor open en wenkte mij. Ik kon betalen en zo reden we toch nog wat eerder weg dan dat we in tweede instantie dachten te kunnen vertrekken. Maar ja, dan ben je er nog niet. Op de grens met Spanje werden we staande gehouden door de politie. Het gebeurt wel vaker dat de politie controles houdt maar buitenlanders mogen in de regel doorrijden. Nu dus niet; allemaal andere mensen liepen er met gele hessen aan en wij dachten al, wat is er mis gegaan; zelf hadden we geen idee. Freddy stapte uit, rekte zich eens flink uit en werd aangesproken door een jonge dame. Zij sprak gebrekkig Engels maar we begrepen uit haar verhaal dat het ging om een enquête en men wilde van alles weten over je verblijf in Portugal. Voornaam, ja Freddy, van Freddy Mercury, ja van die, en je leeftijd, hoeveel geld je had besteed en waar je had gekampeerd, enz enz. Een heel verhaal! Toch maar meegewerkt want die dames moeten ook hun werk doen, toch.

                                  

Dus om één uur waren we op de plaats van bestemming. Het was wel even zoeken dit keer. Onze ervaring met de ANWB app is goed maar nu hadden we google maps er bij nodig. Een smal straatje, een paar flinke hellingen, maar de caravan staat. Wegrijden hier over een aantal dagen levert bij mij van te voren weer een paar stres momenten op maar het komt goed, zegt de ervaren chauffer van auto met caravan! We hopen het maar!

Misschien heeft een boer hier in de buurt nog wel een tractor te leen, als het niet lukt op de hellingen. Dat hebben we al eens eerder meegemaakt en die gedachte stelt mij dan weer gerust.

Naar Santiago gaan we met de trein. We hebben al geïnformeerd bij het station, met handen en voeten werk, weinig mensen begrijpen Engels en spreken het al helemaal niet, is onze ervaring, dus dat is soms wat lastig. Maar met pen en papier en een treinoverzicht kom je al een heel eind samen. Een klein half uur en je bent er. Morgen is het nog weer een warme dag dus het kan ook zijn  dat we morgen een rit langs de kust gaan maken en vrijdag naar Santiago gaan. Nog even beslissen vanavond.

Na het station nog even de stad in, een grote supermarkt zagen we al, altijd handig, en we hebben nog een wandeling langs de haven gemaakt. In het water staan allemaal stokken/palen en daar bevestigen vissers hun fuiken aan. We twee tot driehonderd stokken, gokken we.  Op een klein strand, daar in de buurt, waren vrouwen bezig met een emmer, een speciale hark en bakjes, om kleine schelpdieren, tussen het zeewier en het  slib uit te halen. De Spaanse naam ben ik kwijt, kokkels in het Nederlands, zegt Freddy Ze koken de schelpdieren en dat eten ze dan. Het waren vrouwen die het niet zo breed hadden, wel met veel tattoos trouwens, en heel vriendelijk. We mochten meekijken en Freddy mocht foto’s maken. Ze staan de hele tijd krom en harken en wroeten, zwaar werk. Het zand was nog flink modderig en overal lag de zeewier; dus het was net eb!

Elke keer zien we weer iets anders en bijzonders. Heel erg leuk.

We gaan eten. Ook dat doen we zeer regelmatig. Ben trouwens door de campingstoel gezakt, vanmiddag. Freddy heeft er een nieuwe, flinke bout in gedaan dus weer opgelost.

 

Beste vogelvrinden, vandaag een moeilijk vogeltje, doe je best. 

De vogel van gisteren is geraden door Beate, het is een steenloper. Stand Beate 21, Tom 6.